Arapski brojevi, kakvi su nam danas poznati, nastali su u 9.veku.
Smatra se da ih je prvi napisao u ovom obliku persijski astronom Abu Mašar (Abu abu-Mas’har), tako što je modifikovao postojeći indijski brojevni sistem i proširio ga dalje ka zapadnom arapskom svetu.
Pre ovoga, zapisivanje brojeva se radilo barem na tri načina: brojanje na prste, brojevi označeni arapskim slovima i indijski dekadni sistem.
Da se vratimo na Abu Mašara. Naime, on je na osnovu prevoda hinduističkih dela od strane prevodioca, Al Fazarija, prvi put video hinduistički način označavanja brojeva.
Sa druge strane, Muhamed el Horezmi (Abu Ja’far Mohammad ibu Musa Al-Khwarizmi), takođe persijski matematičar, objedinio je indijski i grčki astronomski sistem i objasnio upotrebu nule, cifre od fundamentalne važnosti (do tada je “0” kao cifra bila neponata).
Takođe je razvio i usavršio indijski sistem cifara, i uveo njihov decimalni sistem, razvio aritmetičke procedure, uključujući i razlomke.
Tek u 12.veku njegovi radovi su prevedeni na latinski jezik od strane Leonarda Fibonačija iz Pize.
Pored svega ostalog, smatra se da je upravo Fibonači uveo za tadašnje evropske prilike veliku matematičku apstrakciju, tačnije veoma hrabru istočnjačku ideju, da se i “ništa” može izbrojati.
Tako se i nula prvi put pojavila u nizu cifara ispred jednice. Vremenom je ovaj niz od 10 cifara (0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9) zamenio u potpunosti rimske brojeve. Zanimljivo je da u rimskim brojevima postoji reč za “ništa” ili nulu, ali nije imala obeležje broja već se pisala slovima “nulla”
Inače, za sam izgled “arapskih” brojeva a kako iz ove priče možemo zaključiti da su više “indijski”, zasluženi su uglovi. Naime, svaki broj označava onu vrednost, koliko uglova ima na svom zapisu.
